میترا راست گفته بود؛ سحرگاهان مهتاب مرد.درناهای سپید پر می‌کشیدند تا آسمان و نسیمْ نیلوفران رخشان را به بدرقه‌شان می‌برد و بعد، رقص‌رقصان بر زمین می‌باراند.سهراب روی آب ایستاده بود و با چشمان بسته، سازدهنی می‌زد. موج‌های کوچک نرم و خجل بر قایقش می‌کوفتند و غول‌های آبی، سودای رقصی دیگر داشتند.امید نبود... یک جفت دست تاول زده با شیارهایی گود‌گود پرزنان نزدیک می‌شد.میترا می‌گریخت، چشمان پوریا اما از پشت تیروکمان دوشاخه می‌کاویدش.
