ميترا راست گفته بود؛ سحرگاهان مهتاب مرد. درناهاي سپيد پر مي‌کشيدند تا آسمان و نسيمْ نيلوفران رخشان را به بدرقه‌شان مي‌برد و بعد، رقص‌رقصان بر زمين مي‌باراند. سهراب روي آب ايستاده بود و با چشمان بسته، سازدهني مي‌زد. موج‌هاي کوچک نرم و خجل بر قايقش مي‌کوفتند و غول‌هاي آبي، سوداي رقصي ديگر داشتند. اميد نبود... يك جفت دست تاول زده با شيارهايي گود‌گود پرزنان نزديك مي‌شد. ميترا مي‌گريخت، چشمان پوريا اما از پشت تيروكمان دوشاخه مي‌كاويدش.