مولانا جلال‌الدين را بايد بي‌ترديد بزرگ‌ترين شاعر مشرق زمين، الهام‌بخش عارفان، نغمه‌سراي نواي حيات معنوي، نگارنده مثنوي و بنيانگزار مولويه دانست. در شرق براي سروده‌هاي اين شاعر و مفسر اسرار آسماني حرمت فراواني قائل‌اند و جايگاه او در مقام شاعر از اين ديدگاه برتر از ديگران است، زيرا او ديده مخاطب را به اسرار آسماني مي‌گشايد و او را به سر چشمه عشق لايزال پروردگار و نور الهي رهنمون مي‌سازد.