ظريه‌پردازان هنر و فيلم معمولا مخاطب مدرن را دچار انفعالي زيبايي‌شناختي و سياسي مي‌بينند. در پاسخ به اين مسئله، هم هنرمندان و هم متفکران درصدد برآمده‌اند تا تماشاگر را به عاملي فعال و نمايش را به اجرايي مشترک تبديل کنند. در اين کتاب، رهيافت رانسير به اين تلاش نافرجام در جهت رهايي اساسا متفاوت است. او ابتدا اين پرسش را پيش مي‌کشد که دقيقا منظورمان از هنر سياسي يا سياست هنر چيست و سپس به بررسي دستاوردهاي سنت هنر انتقادي و آرزوي وارد کردن هنر به زندگي مي‌پردازد. سوال اين است که آيا نقد مبارزانه‌ي مصرف تصاوير و کالاها از قضا به تأييد غم‌انگيز قدرتي مطلق بدل شده است؟