انقلاب‌ها تاريخ را به قبل و بعد از خودشان تقسيم مي‌كنند و ميل به فراموش كردن گذشته‌ها دارند. اما بعد از وقوع‌شان، ناگاه نگاه‌هايي به دلايل گوناگون متوجه گذشته مي‌شوند تا بالا و پست جهان پيشين را بازنگرند و به سنجش درآورند. كتاب تاريخ سينماي ايران (از آغاز تا 1357) هم محصول وضعيت ياد شده است. كم‌ترين زيان محو كردن آثار و اعمال گذشتگان، بازگشت آرام جهان كهنه و برقراري مناسباتي است كه نسل‌هايي عليه آن شوريده‌اند. مشكل ديگري كه زدودن شتابزده مي‌آ‏فريند، خلل در تداوم طبيعي تاريخ يك ملت است كه بي‌شك انباشته از فراز و نشيب و زشت و زيباست. گذر زمان ناگزير با فراموشي و خاموشي همراه است و اگر فراز و فرودهاي دوران در جريده‌اي صحيح و صادق ثبت نشود، زشتي‌ها و زيبايي‌ها به هم مي‌آميزند و باعث خلق دنيايي آشفته و ناعادلانه مي‌شوند. نگارش اين كتاب در آغاز دهه هزار و سيصد و شصت كوششي بود براي مقابله با گزند زمانه و جلوگيري از محو شدن رويدادها و واقعيت‌هايي كه همراه با ماهيت و جلوه و رنگ‌شان، بناي سينماي ايران قبل از انقلاب را ايجاد كردند؛ بنايي موزون اما هم‌چنان پابرجا كه چاپ يازدهم اين كتاب گواه آن است.