با گامهای نه چندان تند از کوچه میگذشت و نگاهش به در و دیوار آشنای روزهای کودکیاش بود. انگار میخواست به جای همه لحظههایی که از اینجا دور بود حالا در این هوا نفس بکشد و نگاه کند. به دیوارهای خشتی، به زمین خاکی کوچه به بوتههای گل ختمیای که جلوی خانهها روییده بود، به فانوسهایی که در سر شب سردر خانهها آویزان میشدند، تا کمی از گذر را روشن کنند. باورش سخت بود اما برگشته بود...
