با گام‌هاي نه چندان تند از كوچه مي‌گذشت و نگاهش به در و ديوار آشناي روزهاي كودكي‌اش بود. انگار مي‌خواست به جاي همه لحظه‌هايي كه از اينجا دور بود حالا در اين هوا نفس بكشد و نگاه كند. به ديوارهاي خشتي، به زمين خاكي كوچه به بوته‌هاي گل ختمي‌اي كه جلوي خانه‌ها روييده بود، به فانوس‌هايي كه در سر شب سردر خانه‌ها آويزان مي‌شدند، تا كمي از گذر را روشن كنند. باورش سخت بود اما برگشته بود...