ايبسن به ناشرش مي‌گويد، «در بانوي دريا(يي) به‌ راه‌هاي تازه‌اي رفته‌ام»؛ من مي‌گويم اين درام «فرگشت فردي و اجتماعي در جهان به‌مثابه ترمينال"» است. از يک نظر، او در اين «راه تازه»، البته با "چراغ خاموش"، پنجه در پنجه ريشارد واگنر مي‌اندازد؛ آن‌هم در گرماگرم شور ملي‌گرايي آلمانِ آن زمان و تب هنر "ملي" ژرمني، که استادکاران خنياگر نورنبرگِ واگنر نمونه برجسته آن است.