ایبسن به ناشرش میگوید، «در بانوی دریا(یی) به راههای تازهای رفتهام»؛ من میگویم این درام «فرگشت فردی و اجتماعی در جهان بهمثابه ترمینال"» است. از یک نظر، او در این «راه تازه»، البته با "چراغ خاموش"، پنجه در پنجه ریشارد واگنر میاندازد؛ آنهم در گرماگرم شور ملیگرایی آلمانِ آن زمان و تب هنر "ملی" ژرمنی، که استادکاران خنیاگر نورنبرگِ واگنر نمونه برجسته آن است.
