«آلبرت اينشتين» از همان ابتداي کودکي کارهايش را به روشي خارق‌العاده انجام مي‌داد. او به جاي فکر کردن به کمک کلمه‌ها، به وسيله‌ي تصاوير فکر مي‌کرد و اين روش ويژه‌ي فکر کردنش به او کمک کرد تا مفاهيم بزرگي را مثل ساختار موسيقي و يا اينکه چرا قطب‌نماها هميشه به سمت شمال هستند درک کند و کم‌کم در تلاش براي کشف رازهاي هستي بربيايد. بقيه‌ي مردم او را فقط يک خيال‌باف مي‌ديدند، اما اينشتين به خاطر كنجكاوي ‌ و شيوه‌ي خاص تفکرش، توانست به يکي از بزرگ‌ترين دانشمندان جهان تبديل شود.