ایمانوئل کانت

ایمانوئل کانت، از بزرگ‌ترین فیلسوفان سده‌ی نوزدهم اروپا، 22 آوریل سال 1724 در کونیشسبرگ آلمان به دنیا آمد. در خانواده‌ای مسیحی، پرجمعیت و تهی‌دست بزرگ شد و در سن هشت سالگی به مدرسه‌ی مذهبی کونیشسبرگ رفت و تا دانشگاه در این مدرسه درس خواند. در سال 1770 استاد منطق و ریاضیات دانشگاه کونیشسبرک شد و همان سال‌ها سخنرانی‌های عمومی برگزار کرد و کتاب‌هایی در زمینه‌ی ریاضیات و دینامیک و کیهان‌شناسی منتشر کرد. سال‌ها بعد کانت به مقام استادی رشته‌ی فلسفه در دانشگاه کونیشسبرگ منصوب شد و از آن پس تمام عمر خود را صرف پرداختن به فلسفه کرد. اولین اثر او تحت عنوان نقد عقل محض که اولین کتاب از سه‌گانه‌ی فلسفه انتقادی او به شمار می‌رود، در سال 1781 منتشر شد. دو اثر دیگراو ، نقد عقل عملی و نقد قوه حکم، به ترتیب در سال‌های 1788 و 1790 منتشر شدند. آخرین تدریس رسمی او در سال 1769 بود در حالی‌که توانایی جسمی و ذهنی او رو به کاهش می‌رفت. کانت در 12 فوریه سال 1804 درگذشت. بر اساس فلسفه‌ی انتقادی او، شناخت صرفاً انبوه تأثیرات احساسی نیست؛ شناخت به دستگاه مفهوم‌سازی فهم بشر وابسته است. اندیشه‌ی سیاسی کانت براساس اهمیت بنیادین اخلاقیات شکل گرفت. او معقتد بود که قانون عقل فرامین منطقی می‌دهد که مهم‌ترین آن‌ها این تکلیف است که باید با دیگران به منزله‌ی هدف برخورد کرد، نه فقط به منزله‌ی وسیله.