ايمانوئل کانت، از بزرگ‌ترين فيلسوفان سده‌ي نوزدهم اروپا، 22 آوريل سال 1724 در کونيشسبرگ آلمان به دنيا آمد. در خانواده‌اي مسيحي، پرجمعيت و تهي‌دست بزرگ شد و در سن هشت سالگي به مدرسه‌ي مذهبي کونيشسبرگ رفت و تا دانشگاه در اين مدرسه درس خواند. در سال 1770 استاد منطق و رياضيات دانشگاه کونيشسبرک شد و همان سال‌ها سخنراني‌هاي عمومي برگزار کرد و کتاب‌هايي در زمينه‌ي رياضيات و ديناميک و کيهان‌شناسي منتشر کرد. سال‌ها بعد کانت به مقام استادي رشته‌ي فلسفه در دانشگاه کونيشسبرگ منصوب شد و از آن پس تمام عمر خود را صرف پرداختن به فلسفه کرد. اولين اثر او تحت عنوان نقد عقل محض که اولين کتاب از سه‌گانه‌ي فلسفه انتقادي او به شمار مي‌رود، در سال 1781 منتشر شد. دو اثر ديگراو ، نقد عقل عملي و نقد قوه حکم، به ترتيب در سال‌هاي 1788 و 1790 منتشر شدند. آخرين تدريس رسمي او در سال 1769 بود در حالي‌که توانايي جسمي و ذهني او رو به کاهش مي‌رفت. کانت در 12 فوريه سال 1804 درگذشت. بر اساس فلسفه‌ي انتقادي او، شناخت صرفاً انبوه تأثيرات احساسي نيست؛ شناخت به دستگاه مفهوم‌سازي فهم بشر وابسته است. انديشه‌ي سياسي کانت براساس اهميت بنيادين اخلاقيات شکل گرفت. او معقتد بود که قانون عقل فرامين منطقي مي‌دهد که مهم‌ترين آن‌ها اين تکليف است که بايد با ديگران به منزله‌ي هدف برخورد کرد، نه فقط به منزله‌ي وسيله.