هدف كتاب حاضر بازانديشي مساعي فكري هابز است. او در دوران حيات خود به داشتن انديشه‌هاي ضد و نقيض شهرت داشت: از يك سو جزم‌گرايي تندخو بود و از سوي ديگر به هر جزم‌گرايي سخت مي‌تاخت؛ با اقتدار فكري كليسا خصومت داشت و هم‌زمان در پي آن بود كه متون فلسفي‌اش در دانشگاه‌ها يكه‌تاز باشد؛ منادي تساهل و مدارا بود اما از بارگاه حاكميت مطلقه دل نمي‌كند. ريچارد تاك كوشيده‌است مرزهاي اين تناقض‌گويي را در متن آثار هابز توضيح دهد و تصوير روشني از ذهن و زبان او پيش چشم مخاطب ترسيم نمايد.