دبيره يا خط؟ رسم‌الخط يا شيوه‌ي خط؟ شيوه‌ي خط يا شيوه خط يا اصلن شيوه‌ي خت؟ و اصلن كدام خط؟ خط فارسي يا خط عربي؟ يك الفباي جديد يا الفباي لاتين؟ سجاوندي يا نقطه‌گذاري؟ سر همه چي دعواست. سليقه‌ها مختلف است. اختلاف‌نظرها بيداد مي‌كند. هر صاحب‌نظري و هر استادي شيوه‌ي خودش و رسم‌الخط خودش را دارد و نويسنده‌هايي سراغ داريم كه رعايت يك شيوه خاص را چه در خط و چه در نقطه‌گذاري دون شان خود مي‌دانند و مقام و منزلت نويسندگي را خيلي بالاتر از اين حرف‌ها مي‌دانند كه به چنين جزئيات ريز و بي‌اهميتي بپردازند. به تعداد صاحب‌نظران و استادان سليقه و نظر وجود دارد و گوش كسي هم بدهكار بخش‌نامه‌ها و شيوه‌نامه‌هايي كه تلاش مي‌كنند يك سر و ساماني به اين بگومگوها بدهند نيست. آيا اين كتاب هم قرار است نظري به نظرها و سليقه‌اي به سليقه‌هاي موجود اضافه كند و به اين جنگ و دعوايي كه سال‌هاي سال است كه مغلوبه است دامن بزند؟ نه.