اميد چيست؟ چه فرقي با اميدواري دارد؟ و خود اين دو چه نسبتي با خوش‌بيني، خوش‌باوري و خوش‌خيالي از يک‌سو و بدبيني، ياس و کلبي‌مسلکي از سوي ديگر دارند؟ در کتابي که سراسر به «اميد» پرداخته نويسنده، استان ون هوفت، مي‌کوشد از درون سنتي که به اميد عمدتا به‌مثابه فضيلتي اخلاقي و بعضا الهياتي مي‌نگرد به اين پرسش‌ها پاسخ دهد. بااين‌حال، وراي اين کندوکاو نظري، نويسنده در تلاش است به اين تعبير که «انسان به اميد زنده است» معنا و عينيت ببخشد. بر طبق نظر ون هوفت، اميد چيزي حتي ريشه‌اي‌تر و ابتدايي‌تر از فضيلت است. اميد ساختار بنيادين هستي ما و نحو زيستنمان در جهاني مملو از خطرات و مخاطرات است. اهميت وجودي اميد چندان است که مي‌توان گفت، بود ما همواره در اميدوار بودنمان است.