تري ايگلتون، يكي از نام‌آورترين متفكران قرن حاضر، در ”اميد بدون خوش‌بيني” فضيلتي كم‌تر مورد توجه قرار گرفته را به چالش مي‌كشد. ايگلتون با رد نقش خوش‌بيني در جريان زندگي، سنگ‌بناي خويش را ”اميد” قرار مي‌دهد. خوش‌بيني همچون خويشاوند نزديك خويش، يعني بدبيني، نظامي توجيه‌گرانه است تا ذره‌بيني قابل اطمينان به روي حقيقت؛ و اين‌گونه است كه خوش‌بيني به‌جاي بازتابش فهم و تشخيص حقيقي، خلق‌وخو و سليقه‌ي شخصي را منعكس مي‌كند. به اين ترتيب، ايگلتون اميد را مورد توجه قرار داده و به بررسي مفهوم و معناي اين واژه‌ي مانوس، اما فريبنده مي‌پردازد. آيا اميد تنها يك هيجان و احساس است؟ فرق آن با ميل و آرزو چيست؟ آيا اميد آينده را طلسم مي‌كند؟ و دست آخر ايگلتون مفهومي جديد از اميد تراژيك مطرح مي‌كند كه در آن، اين فضيلت ديرينه چنان قدرتي از خود به نمايش مي‌گذارد كه حتا پس از رويارويي با فاجعه‌اي ويرانگر همچنان به قوت خويش باقي مي‌ماند.