زماني که احساس مي‌کنيم در زندگي گم شده‌ايم، اولين واکنش غريزي ما يافتن مکاني امن براي آرامش روح و روانمان است؛ مکاني در عالم درون. گم شدن تلنگري است براي ايجاد دوباره ارتباط. براي برقراري ارتباط معنادار با ديگران در وهله اول بايد با خودمان ارتباط برقرار کنيم و براي اين کار ابتدا بايد درک مشترکي از زبان احساسات و تجربيات انساني داشته باشيم. برنه براون، در دو دهه گذشته مشغول بررسي و مطالعه ارتباط احساسات، افکار و اعمال انساني بوده است. او طي تحقيقات گسترده و مداوم به اين نتيجه رسيده که مرزهاي زبان همانا مرزهاي جهان ماست. زبان دريچه ورود به معناسازي، ارتباط، يادگيري و خودآگاهي است. «در خانواده من درباره هيچ‌چيز، واقعا هيچ‌چيز، صحبت نمي‌شد؛ احساسات، ترس‌ها، بلوغ، مسائل مالي يا خويشاونداني که با مشکلات مختلف، از جمله مشکلات رواني، درگير بودند. به نظر مي‌رسيد همه آدم‌ها، از جمله خود من، نوميدانه در پي ارتباط بيشتر با زندگي خود و ديگران بودند ولي کسي راهش را بلد نبود. شايد پيدا کردن يک زبان مشترک و راهي براي شناخت و درک عواطف انساني مي‌توانست چاره‌ساز باشد و يادمان بياندازد که مي‌توانيم دوست داشتن خودمان را به راحتي ديگران ترجيح دهيم و درعين‌حال روابط خود را بهبود بخشيم.»