از هم گسیخته

این بار وقتی از جلوی در آینه‌کاری زشت پارکینگ‌ها رد شدم تصویرم، تصویر زنی بود که قدم‌هاش هدف داشت و تو صورتش خسته‌اش و چشمای حالت دارش یه دنیا امید پنهون بود، نه آشفته یبود نه بیزاراز رسیدن به خونه و دیدار هومن... دستاش نلرزید و محکم فرمون ماشین رو چسبید و آهنگ دلخواهش رو با خواننده بلند خوند. این رها با اون رها از زمین تا آسمون فرق داشت، این زها روی پاهای خودش ایستاده بود و پشت هیچ درد و نقابی پنهون نبود...