من به داغ شدن ناگهاني گوش‌ها‏، منقبض شدن ماهيچه‌هاي شكم و لرزيدن كمر نمي‌گويم عشق. براي من كه سوبژه هستم و بنا بر آگاهي اكتسابي‌ام ادعايم مي‌شود به شناخت قابل قبولي از عشق رسيده‌ام، عشق ميخكوب شدن يكباره‌ي تمام سلول‌هاي بدن است در پي يك تمناي دلخواه. اين خود عشق است، به قول بچه‌هاي دانشكده‌ي ما، لاو. كه البته به ندرت رخ مي‌دهد؛ از هر هزارتا شايد يكي. اما درست از لحظه‌اي كه از عشق آغاز مي‌شود حتي عاقل‌ترين آدم هم واقعيت را نمي‌بيند. و من به‌خدا قسم همان شب اول كه فيروزه از ويلاي معتمدي آمد بيرون، سر تا به پا تمنا شدم و ديگر هيچ چيز را به رنگ خودش نديدم!