اولين بار در جشنواره‌ي سينمايي فجر ديدمش، يوسف يزداني را مي‌گويم. در سالن مطبوعات سراغم آمد و خودش را به عنوان نويسنده‌ي كتاب «خفته در تنگنا» معرفي كرد. بي‌درنگ حالتم تغيير كرد و بر سر شوق آمدم و براساس ارزيابي‌ام اثر معقول و درخوردي به حساب مي‌آمد. به ويژه كه خود فروغي هم در ژرفاي خاطرات نهاني‌ام جايگاهي والا داشت و انتخابش توسط يزداني، نشانه آشكاري محسوب مي‌شد كه وجوه مشتركي را ميان من و يزداني بشارت مي‌داد.