موضوع کتاب حاضر این است که وقتی دریابیم هرگز قرار نیست زندگی‌مان را تمام‌وکمال سروسامان بدهیم، چه درهایی به رویمان گشوده می‌شود؛ وقتی تلاش جدی برای افزایش هر چه بیشترِ بهره‌وری را کنار بگذاریم، چه بهره‌وری شگفت‌انگیزی نصیبمان می‌شود؛ وقتی ناپایداری و پیش‌بینی ناپذیریِ زندگی را بپذیریم، زندگی‌مان چقدر جذاب و حتی سحرانگیز می‌شود؛ وقتی نقص‌ها و شکست‌هایمان را پنهان نکنیم، چقدر کمتر احساس انزوا می‌کنیم؛ و چقدر احساس رهایی می‌کنیم وقتی بفهمیم بزرگ‌ترین مشکلات زندگی هرگز به‌طور کامل حل نمی‌شوند.فصل‌های این کتاب راهنمایی‌اند برای نوع دیگری از عمل‌کردن در زندگی که اسمش را «ناکامل‌گرایی» گذاشته‌ام، نگرشی بر پایه? این باور که محدودیت‌های ما موانعی سر راه هستیِ معنادار نیستند که مجبور باشیم تمام روز برای غلبه بر آن‌ها تقلا کنیم تا به فلان نقطه? خیالی برسیم و سرانجام احساس رضایت به‌مان دست دهد. بالعکس، پذیرش این محدودیت‌ها دقیقاً همان راهی است که باید در پیش بگیریم تا زندگیِ معقول‌تر، آزادتر و پربارتری داشته باشیم و روابط اجتماعی بهتری نیز شکل دهیم؛ این امر به‌خصوص در برهه? متزلزل و اضطراب‌زای کنونی صادق است.
